| آی مــردم نـــــام مـن دانشجــــو است زندگـــی ام خالی از رنگ و رو است
کارمــــن در خوابــگه خوابیــدنســــت خواب های رنگی آن گــه دیــدنســت
خواب بیکاری پس از تحصیل و درس کشته من را نیمه شد جانـــــم ز ترس
دوستــان در طول هر یــک روزوشــب گشته بیست و پنج ساعت خواب وگپ
یک طرف پنجاه و دو برگ است ومــا ســـوی دیــــگر خرو پـــف بچـــه ها
تــا کــه آید اخـــــر تــرم کــــار مــــن می شود شب تا سحر گـــه خــــر زدن
می شـــود کــــورس تقــلـب امتحــــان عـینـهـــو تــــالار بحـــث و گفتمـــــان
مرضیـــــه کاغذ به بابــــک می دهـــد اوجوابــش را بـه چشمـــک می دهــــد
می زنــد محــسن به پــــای مرتضـــی اونـمی دانــــد جـــوابـــش از قــضــــا
ناظــــــــرک انــدر بر فتـــانـــه است نـاظر اســت امــا همه بهـــانه اســــت
گــــاه می گویـــــد جـــــواب امتحـــان گــــه اشارت می کنــد درایــن میــــان
گــاه می گیـــــرد قـلـــم از دســــت او می نویــســد از برایــــش پـشت و رو
تا که مهــــدی دست بـــالا می کنـــــد ناظـــرک غــوغــا و بلــــوا می کنــــد
بچه جــــــان سوال بی مورد خطـاست گـــو ببینــم که حـــواس تــو کجـــاست
بهـــر نمره گـــــر اتـــــاق وی روی دور او بینـــــی بســی حـــور و پــــری
دل به ناظــــر داده اند و در جـــــواب قلــــوه می گیــــرند و نمـــره های نـاب
این چنین است سر گذشت مـــا عزیز اشـــک خـــود را از بــرای مــا نــریــز
گــر که ترسیــــدم زپـــــاسی می روم دســـت به دامــان پزشکـــان می شـــوم
می کنـــم حـــذف پزشــــکی درس را می بــرم من ریشـــه هــای تــــــرس را
راه دیــگر کفش استـــاد است ومـــن واکـس هسـت و این بروس و دسـت من
یــا دلــش می سوزد استـــادم وپــاس یا نـه وسیـــروس مـــرد آس و پــــاس
|
